Dat noodpakket, dat is toch vooral bangmakerij en politiek? Het zal. Maar ik was afgelopen maandag heel blij dat ik – meer toeval dan wijsheid – de meeste dingen in huis had en nog wist waar ook. En ik heb ingezien dat die radio op batterijen helemaal zo’n slecht idee nog niet is.

Een enerverend dagje

12:30. Ik ben mijn huis goed aan het schoonmaken en opruimen – we verwachten later die dag bezoek uit Nederland – en de stofzuiger stopt er ineens mee. K*t-stofzuiger. Oh, alle andere apparaten ook, hey, alle elektra is weer uit? Voor de derde keer nu alweer, dit gebeurt hier wel vaker. En dan is het altijd even afwachten: is het alleen jouw appartement, het hele gebouw, de hele buurt of zelfs het hele dorp.

‘Het hele land,’ appt een vriendin die hier in de buurt woont, die ik na een tijdje vroeg of zij iets wist.

‘Wat?’

Ze stuurde een linkje uit een krantje dat ik verder niet kende, verder nog nergens iets op internet te lezen.

Blijf kalm!

Het hele land klinkt natuurlijk gek, daar wil je meer van weten. Meneer F. kent de weg op X en kan daar de zin van de onzin onderscheiden, langzaam (echt héél langzaam!) druppelde er info binnen: inderdaad het hele land. En buurland Portugal. En een deel van Frankrijk. De oorzaak werd natuurlijk meteen al heftig over gespeculeerd, we begrepen meteen dat het wel even zou duren voordat we de echte oorzaak zouden horen (nu, 48 uur later, weten ze het geloof ik nog steeds niet).

En ik las: ‘blijf kalm.’

Lieve overheid of wie dan ook: doe dat niet. Ik was kalm. Maar door zo’n opmerking begon ik me af te vragen: Hoezo zeg je dat? Had ik dan niet kalm moeten zijn? Is er dan iets ergs aan de hand???

Maar goed, we bleven toch kalm: ik stelde me vooral een leger aan mannetjes voor (sorry, niet heel feministisch van me, maar in mijn hoofd waren het allemaal mannetjes met van die gele en oranje helmen) die heel hard bezig waren het probleem te onderzoeken en op te lossen. En misschien iemand heel erg op zijn kop te geven…

Improvisatorisch noodpakket samenstellen: eerst telefoons voor internet✅

Verder begonnen de radertjes in onze hoofden als vanzelf een noodpakket samen te stellen. Met als meest urgente: Hoeveel procent heeft mijn telefoon nog? Is de externe oplader wel opgeladen?

Telefoon en 4G deden het gelukkig nog. Tijd voor een snelle inventarisatie:

• Beide telefoons nog redelijk vol
• Externe oplader halfvol (Les: na gebruik meteen weer opladen. Altijd!)
• Beide laptops nog vol: maar even niet gebruiken, stroom sparen
• En, oh ja: de USB-oplader in de auto kunnen we eventueel ook gebruiken. Net getankt.

Blijkbaar staat internet boven eten en drinken in mijn survival kit. Misschien klopt dat ook: als je maar contact houdt, weet je ook waar je eventueel water of voedsel kan vinden.

Internet voor informatie en contact

Ik had dus een volle telefoon en 4G, en dat was heel fijn. Je wilt op de hoogte blijven van de redenen en de voortgang en verwachtte duur.

Maar ik wilde vooral ook internet om contact houden met vrienden in Nederland: niet omdat die bezorgd waren – integendeel – maar omdat ze die dag naar Spanje zouden vliegen. Ik zou ze om 6 uur van het vliegveld halen. Mijn eerste gedachte daarover: die gaan niet komen. Of op zijn minst gigantische vertraging oplopen.

Maar ze appten rustig verder: we zijn onderweg naar Schiphol, we zijn op Schiphol, we gaan boarden…

15:09 Geen internet meer.

Ons internet viel steeds vaker even weg, en na hun laatste bericht, was het echt weg. Niets meer ontvangen, niets meer sturen, niet Googelen, niet bellen, niet appen. Niet wetende wat er aan de hand is en hoe lang het nog gaat duren.

Per ongeluk voorbereid: veel eten en water in huis ✅

Ondertussen verder met onze survival kit: we hadden – vanwege dat bezoek – net heel veel boodschappen gedaan en 24 liter water in huis gehaald (water uit de kraan is hier niet te drinken).

Maar dat eten… blijft dat nog goed? Hoe lang blijft dat goed? Koelkast nu al uren uit. Moet ik eten gaan overhevelen van de koelkast naar de vriezer? Wat heb ik in blik dat sowieso nog even goed blijft? En hoe verwarm ik dat eigenlijk op mijn elektrische kookplaat?

Koken op gasflesjes en brandertjes ✅

Niet dus. Maar wacht! Ik heb net toevallig zondag – echt waar – mijn campingspullen opgehaald, want ik ga volgende week kamperen. En daar zit zo’n gasbrandertje in. En ook net vorige week – weer echt waar – van een vriendin een gasflesje gekregen dat ze over had (wat zal zij balen van deze timing!).

Dus al die dingen die nu liggen te ontdooien, kunnen we straks allemaal gewoon roerbakken op het balkon! En dan gewoon heel veel eten zodat we de rest van de 72 uur niet eens meer willen eten…

Is dat echt ons grootste probleem?

En ook bedenk je gedurende de dag: is dat nou werkelijk ons grootste probleem? Even geen contact met de buitenwereld en eten dat misschien ligt te bederven in de koelkast? Er zullen vast mensen zijn met echte problemen. Hoe gaat het met die buurman van vorig jaar op 7 hoog die niet goed kan lopen, zitten er geen mensen opgesloten in de lift of in het land in treinen, zijn er geen mensen die elektrische apparaten écht nodig hebben, bijvoorbeeld voor hun gezondheid en oh jee, hoe gaat het in de ziekenhuizen?

Maar je weet het niet, dus kan ook niets doen. We hadden nog wel meegekregen dat ziekenhuizen op aggregaten werken en nog gewoon functioneerden. Gelukkig maar.

En dan schiet je toch weer terug in je eigen mini-survivalmodus: supermarkten, hebben die eigenlijk ook aggregaten? Kunnen we daar dan gewoon nog eten kopen, als het moet?

Doe toch maar die radio op batterijen ❌

Ondertussen hadden we nog steeds geen idee wat er zich in de rest van het land afspeelde, wat niet heel erg was – zolang ik die mannetjes met hun helmen maar hard zag werken in mijn hoofd. Maar na een tijdje begon het wel te knagen. En toen herinnerde ik me ineens: in één van de lades van dit huurhuis had ik ooit een ouderwetse radio gezien!

Ik vond hem weer en jawel, hij bleek nog op batterijen te kunnen ook! En ik wist waar batterijen lagen. Joehoe.

Maar…hij deed het niet. Eén van die veerdingetjes waar je de batterij tegenaan drukt, was weg. Er zijn vast trucjes voor hoe die te repareren. Gewoon even opzoeken op YouTube hoe zo’n veertje heet en hoe ik dat kan repareren. Oh, wacht…

Voorheen moest ik – onbewust – altijd een beetje lachen bij de radio op batterijen die je in huis dient te hebben. Ik weet niet waarom. Ik zag dan van die mensen voor me die in oorlogstijd clandestien en in opperste concentratie naar de Engelse radio zaten te luisteren. In een kast. Maar ik had hem toch graag werkend gehad op dat moment.

Aan het niet-weten wen je ondertussen ook wel, ik vertrouwde gewoon op die mannetjes met hun gele helmen voor en kon verder toch niet veel doen.

Spaans nieuws uit de autoradio

En toen kreeg ik een briljant idee: ik heb een auto! Met een autoradio! En een volle tank. Dus ik ben even in de auto gaan zitten om radio te luisteren.

Gelukkig spreek ik Spaans, maar ik kwam er ook dan pas achter dat dat dus wel nodig is, je kan niet even naar een Nederlands of Engels programma schakelen. Of misschien ook wel, maar je wilt waarschijnlijk het Spaanse nieuws volgen op dat moment.

Trouwens, ik bedenk me nu pas: moet dat noodpakket ook mee op vakantie? Of heeft elke Airbnb en hotel straks een eigen setje klaarstaan? Is daar al over nagedacht?

Hoe dan ook, de radiomensen improviseerden ook maar wat (zeiden ze), ze hadden geen computers. Er werd verteld dat er alweer een en ander was uitverkocht: water, wc-papier(!), camping gas,…. En het was chaos in Madrid en op de luchthavens. Oorzaak nog niet bekend, maar in Salamanca en andere delen hadden ze alweer elektriciteit. Ik was er eigenlijk wel snel weer klaar mee. Maar goed om te weten: de autoradio werkt!

En ondertussen: (hoe) ga ik naar het vliegveld? Auto achter elektrisch hek en benzinestations dicht

Ik kon me niet voorstellen dat mijn bezoek daadwerkelijk onderweg zou zijn. Het was immers chaos op de luchthavens en hoezo gaan ze 200 man naar een land zonder stroom sturen? Dit was al bekend voor ze vertrokken. Maar ik wilde ze ook niet in die chaos hun weg moeten laten zoeken. Nou had zij ook nog eens enorme vliegangst, dus ik wilde hen echt opvangen. Bovendien: ze hadden niet eens ons adres.

Maar: onze auto staat op een parkeerplek achter een elektrisch hek! Dat nu niet opengaat! We hebben nog 2 uur voor ik weg moet, hopelijk is dat dan opgelost.

16:00 Tijd begint te knagen, auto nog achter hek en geen internet. Ik loop toch maar even naar een M., een goeie bekende die in de buurt woont (die ik niet kon bellen). Hij begreep het probleem en wilde wel mee naar het vliegveld, maar: hij had net die ochtend willen tanken en dat was natuurlijk niet gelukt.

Nog over nagedacht benzine over te hevelen van mijn auto naar de zijne (alweer niet op Internet opzoeken hoe je dat het beste kan doen), maar toen bleek de auto van zijn zoon nog precies genoeg benzine had om heen en weer te kunnen. Jippie!🥳

Ik vond het ondertussen ook erg fijn dat hij meeging, want Google Maps deed het niet, en ik ken de weg niet zo goed. En wat als er een omleiding is oid? Want hoe druk gaat het worden? Kom ik überhaupt bij het vliegveld?

Niet dat we dachten dat het zin had te gaan. Maar het laatste nieuws was dat ze gingen boarden, dus toch maar op weg gegaan.

Op weg naar het vliegveld!

De stoplichten deden het niet, maar we zijn hier het dorp zo uit en het is verder vooral snelweg, dus geen last van gehad. Richting vliegveld stonden treinen gewoon stil op het platteland, stonden mensen gestrand bij benzinestations waar geen benzine meer uitkwam. En was het iets drukker dan normaal.

Halverwege het vliegveld, kreeg ik heel even bereik: verschillende (verlate) berichten, maar niet van mijn bezoek. Een goed teken misschien, dan zitten ze in de lucht?

En nog dichterbij weer even bereik en een appje van hen: we zijn geland! Een half uur te vroeg zelfs. Ik kon niet antwoorden, bereik weer weg.

Op het vliegveld – inderdaad, chaos, veel mensen, lange rijen bij de taxi’s, overal mensen en auto’s – kon ik ineens bellen, en binnen 5 minuten hadden we elkaar gevonden, hun koffer zo van de band en we waren binnen 10 minuten weer weg.  Ze hadden een voorspoedige reis gehad 😅

Ook al contant geld! ✅

Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan, omdat we nog iets lekkers wilden halen. Corona-perikelen: wc-papier uitverkocht, alle water op, alle versafdelingen gesloten, een paar zielige stukjes fruit, maar wel heel veel citroenen(?).

Maar ook heel veel potten, blikken, toastjes cakejes, koekjes, etc., dus honger gaan we voorlopig niet hoeven lijden. Alles van de bakker was helaas op, maar we hebben wat lekkers te drinken en wat cakejes en nootjes gehaald.

Mijn pinpas deed het niet (van de meeste Spanjaarden wel overigens), maar gelukkig heb ik bijna altijd contant geld bij me. Dat had ik in Nederland echt nooit meer bij me, maar hier zijn plekken waar dat toch echt handiger is, en zelfs ook nog winkels waar je niet eens kan pinnen. Dus ook hier, onbedoeld: check!

Lampjes en kaarsjes voor zicht in het donker✅

Thuis had meneer F. ondertussen kaarsen gevonden en twee hoofdlampjes die we eigenlijk altijd bij ons hebben (we zitten immers wel vaker op plekken waar de elektriciteit zomaar uit kan vallen). Ook nog een fijn lampje op batterijen bij de campingspullen en batterijen uit de tv-opladers gehaald.

Hij had een salade in elkaar geflanst, en met de kaarsjes aan hebben we op het campingflesje op het balkon heerlijk gamba’s – nog steeds bevroren, de vriezer kan blijkbaar makkelijk 12 uur uit – gebakken, genietend van de sterrenhemel boven een pikkedonkere aarde.

Nieuws via Nederland en applaus

Rond half 10, nog steeds geen internet, werd het bezoek opeens gebeld. Iedereen schrok van de ringtone, maar we waren vooral blij vanwege contact met de buitenwereld! Hun kinderen waren bezorgd, nog niks van papa en mama gehoord.

De rest had nog steeds geen internet, maar degene met de lijn naar Nederland wist te vertellen dat grote delen van Spanje weer stroom hadden, en dat was toch wel even fijn nieuws. Het zou nu vast niet lang meer duren, voordat ook wij weer stroom hadden.

En inderdaad, niet veel later ging het licht aan. Er klonk her en der applaus (niet heel veel, want er wonen hier niet veel mensen, maar genoeg om een gevoel van saamhorigheid te kweken). Ik dacht even dat we weer voor de zorg aan het klappen waren, maar het was natuurlijk voor mijn mannetjes met die helmen!

Conclusie

Dat we (te) afhankelijk zijn van elektriciteit en technologie, wist ik eigenlijk wel. Maar dat je zo gewend bent aan op elk moment van de dag informatie over wat dan ook te krijgen – de weg naar het vliegveld, waar anderen zijn, hoe je een kapotte radio repareert, of een vliegtuig al is vertrokken, hoe een elektrisch hek kan worden geopend zonder elektriciteit, of iemand thuis is, of het benzinestation open is en nog benzine heeft – was wel even een eyeopener.

En dan het nieuws zelf: wat is er aan de hand, hoe lang gaat dit duren? Een radio blijkt dan toch ineens erg nuttig. Ik kan me voorstellen dat als dit langer had geduurd, we vaker naar die autoradio zouden zijn gelopen (van vijfhoog zonder lift, goed voor de conditie!).

Maar ook: er is natuurlijk saamhorigheid. Als je maar weet dat een buurman een werkende walkman heeft, is dat misschien al genoeg. Wij hoorden in de verte iemand met een radio, en hadden vast wel even mogen meeluisteren als het via de autoradio niet zou lukken.

Ik ga ook de rest van het noodpakket iets serieuzer nemen en het niet meer aan het toeval overlaten dat we zo’n beetje alles bij de hand hadden. En een gasflesje kopen als ze weer beschikbaar zijn, want mijn vriendin wil de hare terug – voor in haar noodpakket.