Maandagochtend, 9 uur. Ik zit met een kop koffie in de hand te staren naar een scherm vol gezichten. Een Zoom-meeting waar ik er sinds Covid ontelbare van heb gehad. Maar deze is anders. Geen agenda’s, deadlines, half voorbereide presentaties en teamleden die te laat inbellen. Wel vriendelijk kijkende mensen van over de hele wereld en zo meteen, na een korte check-in, gaan we gezamenlijk en in alle stilte… schrijven.
Dit had ik in 2021 niet durven dromen. Ik had toen een vol en comfortabel leven (en nog nooit van FIRE gehoord). Een zinvolle – misschien een tikje te drukke – baan, vrienden en familie binnen handbereik. Elke maand werd er keurig een vast bedrag op mijn rekening gestort. Een fijn huis in een stad waar altijd wat te doen was, dus als ik iets leuks wilde gaan doen – of kopen – dan deed ik dat gewoon.
Mijn leven ziet er nu totaal anders uit. Ik schrijf dit stukje vanaf een cat-sit in de middle of nowhere in Zuid-Frankrijk. Gezellig met vijf katten en meneer F., maar zonder een bekend gezicht in de buurt (sterker nog, helemaal geen gezichten in een best wel wijde omtrek). Geen restaurants, bioscopen of yogascholen. En waren die er wel, dan mocht ik er toch niet naartoe. Want sinds we FIRE zijn, leven we van een strak budget.
Toch kan ik me op dit moment geen betere levensinvulling voorstellen dan deze.
(Kleine side noot: wel wetende dat er weer periodes met vrienden aan gaan komen in Spanje en Nederland, hè? Dat je niet denkt dat ik een of andere anti-sociale heremiet ben).
FIRE zijn betekent niet niets doen
Ik heb dan misschien geen baan en geen baas meer, maar mijn dagen zijn zeker niet leeg. Er zijn allerlei projectjes en praktische zaken die tijd kosten, zoals cat-sitten of een volgend onderdak zoeken.
In mijn Todoist-app (jaja, ik werk nog steeds met todo-lijsten) heb ik vijf categorieën. Lekker overzichtelijk. Eén daarvan heb ik vier jaar geleden Fire_Projecten genoemd: de leuke projecten waar ik, na het opzeggen van mijn baan en vertrek uit Nederland, tijd aan wilde gaan besteden.
En een van die Fire-Projecten heet simpelweg ‘Schrijven‘.
Een van mijn FIRE-projecten: Schrijven
Ik heb schrijven altijd leuk gevonden en in meer of mindere mate gedaan, maar ja, drukke baan, weinig tijd. Sinds ik FIRE ben, heb ik een aantal online schrijfcursussen gevolgd. Eén daarvan was Korte Verhalen Schrijven bij de Schrijversvakschool. Het was heel fijn daar eens echt de tijd voor te hebben.
Uit de groep deelnemers is een klein schrijfclubje ontstaan dat nu al twee jaar bestaat; eens in de twee weken komen we met zijn vijven bij elkaar en bespreken we elkaars werk, meestal korte verhalen.
Ook heb ik er een schrijfmaatje aan over gehouden, met wie ik wekelijks spreek over allerlei schrijfgerelateerde onderwerpen (zij heeft zojuist een boek geschreven en misschien meteen al een uitgever – ik duim voor je, H.!). En dan heb ik nóg een vriendin die ik wekelijks spreek, deels over schrijven; ook zij schrijft een boek.
November 2021: jaloers op mensen met tijd om te schrijven
En het was díe vriendin die ik precies vier jaar geleden enorm benijdde. Zij werkte als zzp’er en had genoeg aan een paar klanten per week. Dus had ze tijd. Om te schrijven, bijvoorbeeld.
Ze vertelde – ik weet nog precies waar – dat ze meedeed met NaNoWriMo: een creatief schrijfevenement waarbij schrijvers elkaar helpen om in de maand november een boek te schrijven. Het idee is dat je elke dag een bepaald aantal woorden schrijft, en dan heb je aan het einde van de maand een eerste draft van een verhaal.
En ik dacht alleen maar: dat wil ik ook!
Maar ja, ik moet morgenvroeg weer door de regen naar mijn werk, waar ik de hele dag meetings en brandjes te blussen heb. En na die acht volle uren is alle lust om te schrijven wel verdwenen. Of heb ik al iets anders te doen. Dus hopelijk bestaat dat NaNoWriMo nog in 2040, als ik eindelijk eens met pensioen mag…
(Ik weet het, er zijn mensen die naast fulltime banen en een paar jengelende kinderen op de achtergrond gewoon boeken kunnen schrijven, maar ik ben daar niet één van).
Fast forward vier jaar: mensen jaloers maken met tijd om te schrijven
Ik werk al al een tijdje een verhaal dat steeds langer werd, waarvan ik op een gegeven moment dacht: moet dat geen boek worden?
Dus sinds afgelopen zaterdag 1 november doe ik mee met – je raadt het al – Novel November – voorheen NaNoWriMo!
Novel November: “You’ve dreamed of writing a novel. Now it’s time to actually do it.”
Novel November is de nieuwe versie van NaNoWriMo. Schrijvers – iedereen die schrijft is een schrijver – worden aangemoedigd om 50.000 woorden in een maand te schijven. Dat is 1.667 woorden per dag, ongeveer drie pagina’s in Word. En als je dat elke dag doet, dan heb je aan het eind van november op miraculeuze wijze een eerste draft van een novelle of korte roman.
Om je op weg te helpen is er eerst ‘preptober’: de hele maand oktober kan je workshops en video’s volgen om je voor te bereiden.
In november zijn er dan elke dag “sprints”: gezamenlijke schrijfsessies via Zoom. En af en toe een opbeurend praatje van vaak een al uitgegeven schrijver.
Dan is er nog een dashboard: Je persoonlijke pagina waar je je dagelijkse word count kan bijhouden. Je kan ook allerlei badges winnen – bijvoorbeeld als je 5.000 woorden heb geschreven of drie dagen achter elkaar.
En oh ja, alles is gratis, helemaal goed voor ons Firisten.
Mijn doel voor Novel November
Elke dag 1.667 woorden schrijven en er een samenhangend verhaal van maken is een enorme opgave. Ik houd zelf van haalbare doelen, dus ik ga de lat iets later leggen.
Mijn plan is om elke dag ongeveer dat aantal te schrijven, maar ik mag ook twee dagen per week totaal geen zin hebben. Dan moet ik wel iets schrijven, al is het maar 100 woorden, om het momentum vast te houden.
Eind november, misschien iets later, wil ik een superrauwe en lelijk geschreven eerste draft hebben. Ik heb ondertussen al wat schrijfuren gemaakt met de schrijfclub en voor dit verhaal een uitgewerkt plan en al een aantal scenes geschreven, dus ik denk dat dat haalbaar is.
Bovendien hoef ik het niet alleen te doen, ik heb immer allemaal nieuwe Zoom-schrijfvrienden van over de hele wereld, waarmee ik vier keer per dag kan schrijven.
En ook al geloof ik net zo min in challenges als in goede voornemens met Oud&Nieuw: ik ben als een kind zo blij met mijn nu al verdiende badges. Ik wil dat hele bord vol! Kijk nou:
Wat ik hoop te leren
Het echte doel is dat ik het proces van een boek schrijven een keer wil meemaken. Ik begrijp dat op sommige momenten nogal frustrerend kan zijn en ik ben benieuwd wat ik er van ga leren. Over schrijven, maar ook over mezelf. Ik heb er nu nog ontzettend zin in, maar ik vermoed dat ik in de heerlijk naïeve fase “onbewust onbekwaam” zit.
En daarna? Dan staan natuurlijk uitgevers te vechten om mijn manuscript, wordt het vertaald in 30 talen en kopt het NRC met: “Het Nederlandse antwoord op Sally Rooney”. Het is me al eerder gelukt mijn droom te verwezenlijken, dus waarom niet? Maar een ‘ik snapte je verhaal, hoor!’ van de schrijfclub is misschien ietsje realistischer. Ook al leuk.
Conclusie
Vier jaar geleden was het schrijven van een boek een onbereikbare droom. Nu zit ik hier, op het Franse platteland, met tijd, rust en ruimte in mijn hoofd om die droom te gaan waarmaken. Allemaal begonnen toen het FIRE-zaadje bij mij werd geplant, ik ben daar zelf nog steeds een beetje beduusd van.
Mocht je ook bezig zijn met FIRE: ik wil je natuurlijk niet echt jaloers maken. Maar dit waren precies het soort posts die mij hielpen de stoute schoenen aan te trekken. Misschien helpt het jou straks ook om je over een eventueel One-More-Year-Syndroom heen te zetten.
Maar nu moet ik verder met mijn boek, want misschien kan ik vanavond wel weer een badge winnen met mijn nieuwe word count! Ik hoop een vogeltje!