Op mijn blog beschrijf ik voornamelijk rationeel waarom ik koos voor dit vrijere leven en hoe ik dat concreet heb aangepakt. Heb ik genoeg geld? Verkoop of verhuur ik mijn huis? En wat doe ik met al mijn spullen?
En ook al roep ik af en toe dat emoties meespelen – bij beleggen, bij de beslissing je huis te verkopen of je baan op te zeggen – ik houd een en ander het liefst zo rationeel en nuchter mogelijk.
Maar tijdens een cursus Column Schrijven die ik vorig jaar voor de lol heb gevolgd, kreeg ik de opdracht: schrijf een persoonlijke column van maximaal 400 woorden over een les die je in je leven hebt geleerd. En ik wist meteen: deze emotionele les ga ik opschrijven.
Misschien verklaart onderstaand schrijfsel wel beter waarom ik voor deze onzekere vrijheid heb gekozen dan alles wat ik tot nu toe heb neergepend. Of anders is het hopelijk op zijn minst een mooie aanvulling erop.
Ik vind het wel een beetje spannend om dit te delen (persoonlijk! emotie!), maar here we go.
Opdracht: Schrijf een persoonlijke column over een les die je in je leven hebt geleerd
Antwoord: Later is Nu
Jim is dood. Hij was nog maar 47 en had het enorm naar zijn zin, zo in het leven. Maar hij werd dunner en dunner en kreeg de diagnose alvleesklierkanker. Anderhalf jaar later was hij niet meer. Ik kende Jim al 20 jaar; we gingen van collega’s naar uitgaansbuddies naar goede vrienden, van het soort waar je altijd van op aan kan.
Jim was een tevreden mens. Niet te veel gedoe: beetje werken, uit eten, concertje, vakantie. Ik zit net iets ingewikkelder in elkaar. Ook niet heel gecompliceerd, maar bij vlagen wat onrustig vanwege mijn drukke werkende bestaan of het koude, volle Nederland. Soms leefde ik intens en geïnspireerd, dan weer begon ik me af te vragen of er niet iets anders was – iets leukers, iets vrijers, iets zonnigers.
Ik wist één ding wel altijd: later ga ik in Spanje wonen. Mijn partner deelde die droom. ‘Later gaan we in Spanje wonen’ verzuchtten we dan ook minstens één keer per jaar tegen elkaar, meestal aan het begin van de winter.
Toen werd Jim ziek. Hij vertelde me de details tijdens een lunch op de Nieuwmarkt – ik zie ons nog zitten in die donkere hoek, rechts achterin. Na over de eerste schok heen te zijn, schoot er een bizarre gedachte door me heen: het is niet langer de generatie van mijn ouders die aan het doodgaan is, onze generatie komt nu aan de beurt. En Jim is daar ongelukkigerwijs de eerste van.
Ja, 47 is jong, maar het is ook niet heel piep meer. Je hoort het wel vaker, toch? Een vijftiger die overlijdt? En ook al leefde ik soms nog half als een student, opeens kickte het in: dat ben je echt al lang niet meer. Dat later waar je maar op aan het wachten bent, dat is gewoon nu! Je eigen generatie begint dood te gaan (Help, Jim gaat dood!), dus hoeveel langer ga jij nog zitten wachten op dat verdomde later?
Lieve Jim, bedankt voor de wijze les, al had ik hem liever niet op deze manier van je geleerd. Maar ik weet zeker dat je me nu van boven ziet zitten tikken – op dit zonnige landgoed, omringd door groene olijfbomen en met uitzicht op de Spaanse bergen – en dat je je tevreden glimlach lacht. Geef je Poes een dikke knuffel van me?
Wat een mooi, lief en tegelijkertijd verdrietig verhaal
Dankjewel!
Mooi! Voegt zeker wat toe aan het hoe en waarom van Firista
Fijn om te horen, dankjewel!
Aiaiai, ik geloof dat ik precies zo’n Jim heb. Hij leeft nog, maar het is eindig. Niet heel snel maar wel heel veel sneller dan je mag verwachten. Iemand vroeg waarom ik toch zo graag stop met werken (mijn Jim hoeft dat niet te vragen, hij heeft zelf ooit vijf jaar geen klap uitgevoerd en het beviel uitstekend). Mijn Jim zat ernaast, en ik wees naar hem: ik wil tijd hebben om nog heel veel koffie met hem te doen, midden op de dag op dinsdag.
Wat jammer dat Jim (de jouwe) er niet meer is. Je hebt de juiste les geleerd, inderdaad met een heel trieste aanleiding. Maar de meeste mensen leren hem nooit.
Ja, de vrijheid hebben om dat soort dingen op elk moment van elke dag te kunnen doen is, is van een ongekende luxe, waar ik vaak nog steeds beduusd van ben. Hopelijk heb je nog vele koffiemomenten met jouw Jim – op de allerraarste tijden.
Mooi Firista! Ik probeer eerder te stoppen met werken, ben al een heel eind maar af en toe ‘durf’ ik niet. Dit zijn de blogs die me dan weer weten te overtuigen dat het heus wel kan en dat ik het gewoon moet doen, straks, over niet al te lange tijd. De datum heb ik al in mijn hoofd en gedeeld met partner. Nog niet op het werk, daar is het nog iets te vroeg voor.
Thanks! Niet durven snap ik heel goed, hoor, ik zou ook nooit zeggen ‘gewoon doen’, iedereens situatie is anders. Maar een datum in gedachten hebben EN gedeeld met partner, klinkt toch wel als een serieuze eerste stap het ook daadwerkelijk te doen straks!
Mooi geschreven, dat mag je vaker doen, ondanks dat je het spannend vindt.
Wij hebben ook een Jim gehad, een godde vriendin van 40. Het heeft ons nog zekerder gemaakt van het pad waar we op zitten. Nu moeten we alleen zelf uitkijken dat we niet teveel bezig zijn met “later”.
Dank je! En ja, dat kiezen voor zekerheid(als je dat bedoelt met met “later” bezig zijn) zit zo ingebakken, dat zet je niet van de ene op de andere dag opzij. Maar dit soort lessen helpen, hoe triest ook.
Mooi om te lezen, dankjewel voor het delen. Verhalen als dit zijn voor mij een reden om niet superhard bezig te zijn met 100% FIRE vanaf datum xyz, maar ook te zorgen dat ik voordat het zo ver is in mijn dagelijks leven niet al mijn tijd hoef te besteden aan Dingen die Moeten van/voor Anderen. Wachten op Later, of dat nou met 67 (let’s be real: 71) is of [datum xyx], bevalt me toch niet zo goed.
Dankjewel, fijn dat je het mooi vond! Minder Moeten van Anderen, dat klinkt als een goed streven. We Moeten vaak al genoeg van onszelf, nietwaar?